Ma essi persistono...
In realtà, occorrono pochissime cose per soddisfare il corpo fisico; quei reclami in noi provengono invece dall'anima e dallo spirito che non smettono di pregare, di supplicare: «Ho bisogno di purezza, di luce, di spazio... Ho bisogno di contemplare il sole... Ho bisogno di unirmi al Signore, di lavorare per la venuta del Suo Regno affinché la pace possa regnare un giorno tra gli uomini!...» Ecco le voci che dobbiamo distinguere in noi, e ascoltare bene le loro richieste per poi soddisfarle.
Humans tend to respond physically when they feel unsatisfied. They act as if the feelings came from the physical body. So they offer it something to eat, drink or smoke, or to distract it – they take it for a walk, they procure every pleasure for it. And when the physical body is sated and can take no more, it chokes, complaining, ‘Stop, you’ll make me die, and force-feeding me like this won’t make you feel any better!’ But humans do not understand the language of their body. They persist, thinking that if they cannot find what they are looking for this time, they will possibly next time. Unfortunately, next time the result is the same: emptiness. But they keep on…
Actually, it takes very little to satisfy the physical body. Our demands come from the soul and spirit, which are constantly praying and begging, ‘I need purity, light, space… I need to contemplate the sun… I need to become one with the Lord, to work for the coming of his kingdom so that peace will one day reign among all people…’ Those are the voices we must distinguish within, and we must pay proper attention to their requests in order to satisfy them.
Die Menschen haben die Tendenz, auf die innerlich empfundene Unzufriedenheit, physische Antworten zu geben. Sie tun so, als würde die Unzufriedenheit vom physischen Körper kommen. Also geben sie ihm etwas zu essen, zu trinken, zu rauchen, etwas zur Ablenkung, sie führen ihn spazieren, sie verschaffen ihm alle Vergnügungen, und der gemästete, gesättigte Körper leidet und beschwert sich: »Hör auf, du bringst mich noch um; indem du mich vollstopfst, fühlst Du dich nicht besser!« Aber die Menschen verstehen die Sprache ihres Körpers nicht. Sie versteifen sich und reden sich ein, wenn es ihnen dieses Mal nicht gelinge, das zu finden, was sie suchen, dann gelinge es zweifellos das nächste Mal. Unglücklicherweise entsteht das nächste Mal dieselbe Leere. Aber sie fahren fort…
In Wirklichkeit braucht es sehr wenig, um den physischen Körper zu befriedigen. Das Begehren in uns kommt von der Seele und dem Geist, die nicht aufhören zu bitten und zu flehen: »Ich brauche Reinheit, Licht, Raum. Ich brauche es, die Sonne zu betrachten. Ich brauche es, mich mit Gott zu vereinen und für die Ankunft Seines Reiches zu arbeiten, damit eines Tages unter den Menschen Frieden herrsche.« Das sind die Stimmen, die wir in uns unterscheiden müssen, und auf ihre Bitten sollen wir hören, um sie zu befriedigen.
Aux insatisfactions qu’ils ressentent, les humains ont tendance à donner des réponses physiques. Ils font comme si ces insatisfactions venaient du corps physique. Alors, ils lui présentent de quoi manger, boire, fumer, se distraire, ils le promènent, ils lui procurent tous les plaisirs, et le corps physique repu, saturé, suffoque et se plaint : « Arrête, tu vas me faire mourir, et ce n’est pas en me gavant ainsi que tu te sentiras mieux ! » Mais les humains ne comprennent pas le langage de leur corps. Ils s’obstinent en se disant que s’ils n’arrivent pas cette fois à trouver ce qu’ils cherchent, ils y arriveront sans doute la fois suivante. Malheureusement, la fois suivante, c’est la même chose : le vide. Mais ils continuent…
En réalité, il faut très peu de choses pour satisfaire le corps physique ; les réclamations en nous viennent de l’âme et de l’esprit qui ne cessent de prier, de supplier : « J’ai besoin de pureté, de lumière, d’espace… J’ai besoin de contempler le soleil… J’ai besoin de m’unir au Seigneur, de travailler à l’avènement de son Royaume afin que la paix règne un jour parmi les humains… » Voilà les voix que nous devons distinguer en nous, et bien écouter leurs demandes afin de leur donner satisfaction.
Os humanos têm tendência para dar respostas físicas às insatisfações que sentem. Fazem como se essas insatisfações viessem do corpo físico. Então, comem, bebem, fumam, distraem-se, passeiam, proporcionam ao corpo físico todos os prazeres, e este, repleto, saturado, sufoca e queixa-se: «Para! Vais matar-me e não é enfartando-me assim que te sentirás melhor!» Mas os humanos não compreendem a linguagem do seu corpo. Eles insistem, dizendo para si próprios que, se não conseguirem encontrar desta vez aquilo que procuram, conseguirão sem dúvida na próxima. Infelizmente, na próxima acontece o mesmo: o vazio. Mas eles continuam...
Na realidade, são necessárias muito poucas coisas para satisfazer o corpo físico; as reclamações em nós vêm da alma e do espírito, que estão sempre a pedir, a suplicar: «Tenho necessidade de pureza, de luz, de espaço... Tenho necessidade de contemplar o Sol... Tenho necessidade de me unir ao Senhor, de trabalhar para a vinda do seu Reino a fim de que a paz se instale um dia entre os humanos...» São estas as vozes que precisamos de ouvir em nós, e devemos escutar bem os seus pedidos para os satisfazermos.
A las insatisfacciones que sienten, los humanos tienden a dar respuestas físicas. Actúan como si estas insatisfacciones vinieran del cuerpo físico. Entonces, le dan de comer, beber, fumar, lo distraen, lo pasean, le procuran todos los placeres, y el cuerpo físico harto, saturado, se ahoga y se queja: «Para, me vas a matar, y cebándome así no te sentirás mejor.» Pero los humanos no comprenden el lenguaje de su cuerpo. Se obstinan diciéndose que si esta vez no consiguen encontrar lo que buscan, lo conseguirán sin duda la próxima vez. Desgraciadamente, la próxima vez, sucede lo mismo: el vacío. Pero continúan…
En realidad, no es necesario gran cosa para satisfacer el cuerpo físico; las reclamaciones dentro de nosotros vienen del alma y del espíritu que no cesan de pedir, de suplicar: «Necesito pureza, luz, espacio… Necesito contemplar el sol… Necesito unirme al Señor, trabajar para el advenimiento de su Reino con el fin de que la paz reine un día entre los humanos…» He aquí las voces que debemos distinguir en nosotros, y escuchar bien sus peticiones con el fin de satisfacerlas.
Неудовлетворенности, которые они испытывают, люди склонны объяснять физическими причинами. Они действуют так, как если бы эти неудовлетворенности исходили от физического тела. Поэтому они ему предлагают поесть, выпить, покурить, развлечься, они его прогуливают, предлагают ему любые удовольствия… И вот физическое тело, объевшееся, пресыщенное, начинает негодовать и жаловаться: «Остановись, ты убьешь меня, и, пичкая меня подобным образом, ты не почувствуешь себя лучше». Но люди не понимают язык своих тел. Они упрямятся, убеждая себя, что если они не сумели найти сейчас того, что они ищут, им это удастся, несомненно, в следующий раз. К несчастью, в следующий раз случается то же самое: пустота. Но они продолжают…
В действительности, нужно очень немного, чтобы удовлетворить физическое тело; жалобы идут к нам от души и духа, которые не прекращают просить, умолять: «Я нуждаюсь в чистоте, в свете, в пространстве… Я хочу созерцать солнце… Я нуждаюсь в том, чтобы соединиться с Господом, работать для наступления его Царства, чтобы мир установился однажды среди людей…». Вот голоса, которые мы должны различать в нас, и хорошо слушать их просьбы, чтобы удовлетворять их.
Oamenii au tendința să dea niște răspunsuri fizice insatisfacțiilor resimțite. Ei procedează ca și cum aceste neplăceri ar veni din corpul fizic. Astfel îi dau acestuia să mănânce, să bea, să fumeze, distracții, îl plimbă, îi satisfac toate plăcerile, iar corpul fizic ghiftuit, saturat, sufocat se plânge: „Oprește-te, mă duci la pierzanie, nu te vei simți mai bine înfundându-mă astfel!” Oamenii nu înțeleg însă limbajul corpului lor. Ei se încăpățânează spunând că nu au găsit acum ce căutau, dar o vor face cu siguranță data următoare. Din nefericire, data următoare va fi la fel: vidul. Dar ei continuă...
În realitate, este nevoie de puține lucruri pentru a satisface corpul fizic; cererile din noi vin de la suflet și de la spirit care se roagă, imploră fără încetare: „Eu am nevoie de puritate, de lumină, de spațiu...Am nevoie să contemplez soarele...Am nevoie să mă unesc cu Domnul, să lucrez pentru venirea Împărăției sale astfel ca pacea să domnească într-o bună zi printre oameni...” Iată vocile ce trebuie să le distingem în noi, ascultându-le cu atenție cererile pentrru a le putea satisface.
Op gevoelens van onvoldaanheid zijn de mensen geneigd lichamelijk te reageren. Zij doen alsof die onvoldaanheid afkomstig is van het fysieke lichaam. Dan geven ze het iets om te eten, te drinken, te roken, om zich mee te amuseren, ze laten het wandelen, ze voorzien het van alle genoegens, en het voldane, verzadigde fysieke lichaam snakt naar adem en klaagt: ‘Stop, je maakt dat ik doodga, en je zult je niet beter voelen door me vol te proppen!’ Maar de mensen begrijpen de taal van hun lichaam niet. Ze houden koppig vol en zeggen als ze deze keer niet vinden wat ze zoeken, dat het ze ongetwijfeld wel de volgende keer zal lukken. Helaas, de volgende keer is het weer hetzelfde: leegte. Maar ze blijven doorgaan…
In feite heeft het fysieke lichaam heel weinig nodig om het tevreden te stellen, de eisen komen van de ziel en de geest die blijven bidden, smeken: ‘Ik heb zuiverheid nodig, licht, ruimte… Ik wil de zon aanschouwen… Ik snak ernaar me te verenigen met de Heer, te werken voor de komst van zijn koninkrijk, zodat er op een dag vrede heerst onder de mensen…’ Dat zijn de stemmen die we in ons moeten onderscheiden en we moeten goed naar hun eisen luisteren, om ze tevreden te stellen.
il pensiero del giorno - Omraam Mikhaël Aïvanhov
Nessun commento:
Posta un commento