«Amerai il prossimo tuo come te stesso» - ma in che modo l'uomo ama se stesso? / ‘You shall love your neighbour as yourself’ - but how do humans love themselves? / « Tu aimeras ton prochain comme toi-même » - mais comment l’homme s’aime-t-il lui-même ?

Chi non conosce questo comandamento dato da Gesù: «Amerai il prossimo tuo come te stesso»? Pur considerandolo un comandamento difficile da mettere in pratica, generalmente lo si ritiene facile da capire. Ma io vi chiedo: in che modo le persone amano se stesse?
Si abbandonano ad eccessi di ogni genere, maltrattano lo stomaco, i polmoni, il cuore, il cervello… Se si chiedesse a tutti questi organi cosa pensano dell’amore degli esseri umani, vi racconterebbero le proprie sofferenze e il proprio scontento.
L’essere umano dimentica troppo spesso che il suo corpo fisico rappresenta un’intera popolazione di milioni di cellule con funzioni ben definite: vi si trovano soldati, medici, ministri, architetti, vescovi, farmacisti… esattamente come nella società. E di questo popolo, l’uomo – che ne è il re –non si preoccupa molto; ecco perché le sue cellule si lamentano continuamente di quel re ingiusto, ignorante e pigro, che le nutre male e le lascia senza luce, senza calore e senza aria pura. Allora, che amore potrà mai avere per gli altri, se egli ama così male se stesso?

You all know the commandment Jesus gave: ‘You shall love your neighbour as yourself’. Even if this is considered hard to put into practice, it is generally thought easy to understand. But I ask you this: how do people love themselves? They overindulge in all kinds of ways, abuse their stomach, their lungs, their heart, their brain… If you were to ask all these organs what they think of human love, they would tell you of their suffering and their discontent.
Human beings too often forget that their physical body represents a whole population, millions of cells with well-defined functions: there are soldiers, doctors, cabinet ministers, architects, bishops, chemists among them, just as in society. And human beings, who rule over all these populations, don’t give them much thought. And so their cells complain endlessly about how unfair, ignorant and lazy their monarch is, who feeds them badly and leaves them without light, warmth and fresh air. So, how much love can humans have for others when they are so bad at loving themselves?

Wer kennt nicht das Gebot Jesu: »Du sollst deinen Nächsten lieben wie dich selbst«? Auch wenn man findet, dass es in der Praxis schwierig umzusetzen ist, glaubt man im Allgemeinen, es sei einfach zu verstehen. Aber ich frage euch: Wie lieben die Leute sich selbst? Sie machen alle möglichen Exzesse, misshandeln ihren Magen, ihre Lungen, ihr Herz, ihr Gehirn… Wenn man all diese Organe fragen würde, was sie über die Liebe der Menschen denken, so würden sie von ihren Leiden und ihrer Unzufriedenheit erzählen.
Der Mensch vergisst zu oft, dass sein physischer Körper eine ganze Bevölkerung darstellt, Millionen von Zellen mit genau definierten Funktionen: Man findet dort Soldaten, Ärzte, Minister, Architekten, Bischöfe, Apotheker, genau wie in der Gesellschaft. Und der Mensch als König dieser Bevölkerung macht sich um sein Volk nicht viele Sorgen. Deswegen beklagen sich seine Zellen unablässig über diesen ungerechten, unwissenden, faulen König, der sie schlecht ernährt und ohne Licht, ohne Wärme und ohne reine Luft leben lässt. Welche Liebe kann er denn für die anderen haben, wenn er sich selbst so schlecht liebt?

Qui ne connaît pas ce commandement donné par Jésus : « Tu aimeras ton prochain comme toi-même » ? Même si on considère qu’il est difficile à mettre en pratique, on croit généralement qu’il est facile à comprendre. Mais je vous demande : comment les gens s’aiment-ils eux-mêmes ? Ils font des excès de toutes sortes, maltraitent leur estomac, leurs poumons, leur cœur, leur cerveau… Si on demandait à tous ces organes ce qu’ils pensent de l’amour des humains, ils vous diraient leurs souffrances et leur mécontentement.
L’être humain oublie trop souvent que son corps physique représente toute une population, des millions de cellules avec des fonctions bien définies : on y trouve des soldats, des médecins, des ministres, des architectes, des évêques, des pharmaciens… exactement comme dans la société. Et l’homme qui est le roi de ce peuple ne se soucie pas beaucoup de lui ; c’est pourquoi ses cellules se plaignent sans cesse de ce roi injuste, ignorant, paresseux, qui les nourrit mal et les laisse sans lumière, sans chaleur, sans air pur. Alors, quel amour peut-il avoir pour les autres quand il s’aime si mal lui-même ?

Quem não conhece o mandamento dado por Jesus: «Amarás o teu próximo como a ti mesmo»? Embora se considere que ele é difícil de pôr em prática, em geral crê-se que é fácil de compreender. Mas eu pergunto-vos: como é que as pessoas se amam a si mesmas? Elas cometem excessos de todo o tipo, maltratam o seu estômago, os seus pulmões, o seu coração, o seu cérebro… Se se perguntasse a todos esses órgãos o que eles pensam do amor dos humanos, eles falar-vos-iam dos seus sofrimentos e do seu descontentamento.
O ser humano esquece muitas vezes que o seu corpo físico representa toda uma população, milhões de células com funções bem definidas: existem soldados, médicos, ministros, arquitetos, bispos, farmacêuticos… exatamente como na sociedade. E o homem, que é o rei desse povo, não se preocupa muito com ele; por isso as suas células queixam-se continuamente desse rei injusto, ignorante, preguiçoso, que as alimenta mal e as deixa sem luz, sem calor, sem ar puro. Então, que amor pode ele ter pelos outros se se ama tão mal a si próprio?

¿Quién no conoce este mandamiento dado por Jesús: «Amarás a tu prójimo como a ti mismo»? Incluso si se considera que es difícil ponerlo en práctica, se cree generalmente que es fácil comprenderlo. Pero yo os pregunto: ¿cómo las personas se aman a sí mismas? Realizan excesos de toda índole, maltratan su estómago, sus pulmones, su corazón, su cerebro… Si preguntáramos a todos estos órganos lo que piensan del amor de los humanos, os contarían sus sufrimientos y sus descontentos.
El ser humano olvida muy a menudo que su cuerpo físico representa toda una población, millones de células con funciones bien definidas: hallamos soldados, médicos, ministros, arquitectos, obispos, farmacéuticos… exactamente como en la sociedad. Y el hombre que es el rey de este pueblo no se preocupa mucho de él; es por este motivo que sus células se quejan sin cesar de este rey injusto, ignorante y perezoso, que las alimenta mal y las deja sin luz, sin calor, sin aire puro. Entonces, ¿qué amor puede tener por los demás cuando se quiere tan mal a sí mismo?

Кто не знает заповеди Иисуса: «Возлюби ближнего своего как самого себя»? Обычно считается, что ее трудно применить в жизни, но понять не сложно. Однако позвольте спросить: «Как люди любят самих себя?» Они живут в разного рода излишествах, издеваются над своим желудком, своими легкими, сердцем, мозгом… Если бы мы спросили у этих органов, что они думают о любви своих владельцев, те бы рассказали о своих страданиях и недовольствах.
Человек слишком часто забывает о том, что его физическое тело представляет собой народ, миллионы клеток, имеющих четкие функции. Среди них есть солдаты, врачи, министры, архитекторы, епископы, фармацевты… Все как в обществе. А человек, король этого народа, не очень-то о нем заботится. Вот почему клетки постоянно жалуются на своего несправедливого, невежественного, ленивого короля, который их плохо кормит, оставляя без света, тепла, чистого воздуха. Так как же любить других, если человек так не любит себя самого?

Wie kent niet het gebod dat Jezus gaf: ‘Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf’? Zelfs als men het beschouwt als moeilijk in praktijk te brengen, denkt men in het algemeen dat het gemakkelijk is om te begrijpen. Maar ik vraag u: hoe houden de mensen van zichzelf? Ze gaan zich op allerlei manieren te buiten, waarbij ze hun maag mishandelen, hun longen, hun hart, hun hersenen... Als je al die organen zou vragen wat ze vinden van de liefde der mensen, zouden ze je van hun lijden en ongenoegen vertellen.
Het menselijk wezen vergeet te vaak dat zijn fysieke lichaam een heel volk vertegenwoordigt, miljoenen cellen met nauwkeurig omschreven functies: er zijn soldaten, artsen, ministers, architecten, bisschoppen, apothekers ... net als in de maatschappij. En de man die koning is van dat volk bekommert er zich niet erg om; daarom beklagen zijn cellen zich voortdurend over die onrechtvaardige, onnozele, luie koning, die hen slecht voedt en hun licht, verwarming en zuivere lucht onthoudt. Dus wat voor liefde kan hij voor anderen koesteren, als hij zo weinig van zichzelf houdt?

il pensiero del giorno - Omraam Mikhaël Aïvanhov: