«Stolto – gli disse – perché hai instillato il dubbio nel cuore di quell'uomo? Egli credeva che sarei venuto a mangiare con lui e io mi disponevo a farlo. Che ciò ti serva di lezione».
Come quel pastore credeva che Dio sarebbe venuto a condividere il suo pasto, se anche noi crediamo di poter invitare a pranzo il sole, esso verrà, ci parlerà e ci accompagnerà per tutta la giornata. Direte che queste sono storie per bambini… È possibile. Ma c’è una verità da imparare accanto ai bambini: ciò in cui noi crediamo diventa, in un modo o nell’altro, una realtà."
"We are told that one day when Moses was walking in the mountains he met a shepherd, who showed him the meal he had prepared. He had invited the Lord to share it with him and was sure he would come. ‘How can you believe such a thing?’ Moses asked him. ‘No one has ever seen God, and you think he is going to come and share your meal?’ Pleased at having displayed his great wisdom, he then continued on his way, leaving the poor shepherd very unhappy. Suddenly, he felt an invisible hand strike his cheek: it was God slapping him. ‘Have you taken leave of your senses?’, said God. ‘Why did you put doubt in this man’s mind? He believed I was coming to eat with him, and I was about to do so. Let that be a lesson to you.’
Like the shepherd who believed that God would come and share his meal, if we believe we can invite the sun to lunch, it will come, and it will speak to us and stay with us all through the day. You will say these are children’s stories… Maybe. But there is truth to be learned from children: one way or other what we believe comes true. "
"Man erzählt, Moses habe eines Tages, als er in den Bergen wanderte, einen Hirten getroffen, der ihm die Mahlzeit zeigte, die er zubereitet hatte. Er hatte den Herrn eingeladen, diese Mahlzeit mit ihm zu teilen und war sicher, dass Er käme. »Wie kannst Du so etwas glauben?«, fragte Moses, »keiner hat Gott je gesehen, und du bildest dir ein, Er werde kommen, um deine Mahlzeit mit dir zu teilen?« Zufrieden, seine Große Weisheit gezeigt zu haben, setzte er anschließend seinen Weg fort und ließ den armen, sehr unglücklichen Hirten zurück. Plötzlich spürte er eine unsichtbare Hand, die ihm auf die Wange schlug: Es war Gott, der ihm eine Ohrfeige gab und zu ihm sagte: »Unsinniger, warum hast Du den Zweifel im Herzen dieses Mannes gesät? Er dachte, ich würde kommen, um mit ihm zu essen, und ich habe mich angeschickt, es zu tun. Dies soll dir eine Lehre sein.«
Wenn wir, wie dieser Hirte, der glaubte, Gott käme, um das Mahl mit ihm zu teilen, glauben, dass wir die Sonne zum Essen einladen können, dann wird sie kommen, sie wird zu uns sprechen und uns den ganzen Tag hindurch begleiten. Ihr sagt, das seien Kindergeschichten… Das ist möglich. Aber es gibt eine Wahrheit, die wir bei den Kindern lernen können: Was wir glauben, wird, auf die eine oder andere Weise, Wirklichkeit. "
Realidad - de lo que creemos con todo nuestro corazón. Moisés y el pastor
"Cuentan que un día en que Moisés se paseaba por la montaña, se encontró a un pastor que le mostró la comida que había preparado. Había invitado al Señor a compartir la comida con él, y estaba seguro de que vendría. «¿Cómo puedes creer semejante cosa? le dijo Moisés. Nadie ha visto nunca a Dios y tú te imaginas que va a venir a compartir la comida contigo?» Después, satisfecho de haber mostrado su gran sabiduría, siguió su camino dejando muy triste al pobre pastor. De repente, sintió que una mano invisible le golpeaba en la mejilla: era Dios quién le abofeteaba: «Insensato, le dijo, ¿por qué has puesto la duda en el corazón de este hombre? Estaba seguro que yo iría a comer con él, y me disponía a hacerlo. Que esto te sirva de lección.»Como este pastor, que creía que Dios vendría a compartir su comida, si creemos que podemos invitar al sol a desayunar, vendrá, nos hablará y nos acompañará durante toda la jornada. Diréis que son cuentos para niños... Es posible. Pero hay una verdad que podemos aprender de los niños: que lo que creemos se convierte, de una forma o de otra, en realidad."
"Рассказывают, что однажды Моисей, гуляя в горах, повстречал пастуха, который показал ему приготовленную еду. Он пригласил Господа разделить с ним эту трапезу, и был уверен, что Господь придет к нему. «Как ты можешь в такое верить? – сказал ему Моисей. – Никто никогда не видел Господа, а ты воображаешь, что Он придет разделить с тобой еду?» Затем, довольный, что показал свою великую мудрость, он продолжил свой путь, оставив бедного пастуха очень несчастным. Внезапно он почувствовал, как невидимая рука ударила его по щеке: это Бог дал ему пощечину. «Безумец, – сказал Он ему, – для чего ты вложил сомнение в сердце этого человека? Он верил, что Я приду пообедать с ним, и Я собирался это сделать. Пусть это послужит тебе уроком».
Если, как этот пастух, который верил, что Бог придет разделить с ним его трапезу, мы будем верить, что сможем пригласить солнце позавтракать с нами, оно придет, оно будет говорить с нами и будет сопровождать нас весь день. Вы скажете, что это сказки для детей… Возможно. Но есть одна истина, которой можно научиться у детей: то, во что мы верим, тем или иным образом, становится реальностью. "
Realidade - daquilo em que acreditamos plenamente. Moisés e o pastor
"Conta-se que, um dia, Moisés passeava pela montanha e encontrou um pastor que lhe mostrou a refeição que tinha preparado. Ele convidara o Senhor para partilhar aquela refeição com ele e tinha a certeza de que Ele viria. «Como é que podes acreditar numa coisa dessas?», perguntou-lhe Moisés. «Jamais alguém viu Deus e tu imaginas que Ele virá partilhar a tua refeição?» Depois, satisfeito por ter mostrado a sua grande sabedoria, continuou o seu caminho, deixando o pobre do pastor muito infeliz. De repente, sentiu uma mão invisível bater-lhe na cara. Era Deus que lhe dava uma bofetada: «Insensato! – disse-lhe Ele. Por que é que introduziste a dúvida no coração daquele homem? Ele acreditava que eu iria comer com ele e eu dispunha-me a fazê-lo. Que isto te sirva de lição.»Assim como o pastor acreditava que Deus viria partilhar da sua refeição, se nós acreditarmos que podemos convidar o sol a tomar o pequeno-almoço connosco, ele virá, e acompanhar-nos-á durante o dia inteiro. Vós direis que isto são histórias para crianças… É possível. Mas há uma verdade a aprender com as crianças: aquilo em que nós acreditamos torna-se realidade, de uma forma ou de outra."
Werkelijkheid - van wat wij met heel ons hart geloven. Mozes en de herder
"Het verhaal gaat dat Mozes op een dag, toen hij ging wandelen in de bergen, een herder ontmoette die hem de maaltijd toonde die hij had bereid. Hij had de Heer uitgenodigd die maaltijd met hem te nuttigen en was er zeker van dat hij zou komen. ‘Hoe kun je nu zoiets geloven? vroeg Mozes. Niemand heeft ooit God gezien en jij stelt je voor dat hij zal komen om met jou te eten?’ Tevreden dat hij zijn grote wijsheid had getoond, vervolgde Mozes zijn weg en liet de arme herder heel ongelukkig achter. Plots voelde hij dat een onzichtbare hand hem een klap op de wang gaf: het was God die hem een oorvijg gaf. ‘Dwaas, zei hij, waarom heb je twijfel gezaaid in het hart van deze man? Hij geloofde dat ik bij hem zou komen eten en ik stond op het punt om dat te doen. Laat dit een les voor je zijn.’Indien wij, net als de herder die geloofde dat God bij hem zou komen eten, geloven dat wij de zon voor het ontbijt kunnen uitnodigen, zal zij komen, zij zal met ons spreken en ons de hele dag vergezellen. Je zult zeggen dat dit verhalen zijn voor kinderen… Wellicht. Maar juist bij kinderen kunnen wij een waarheid leren: wat wij geloven wordt, op een of andere manier, werkelijkheid."
Realitate - despre ceea ce credem din toată inima. Moise și păstorul
"Se povestește că Moise se plimba într-o zi la munte și a întâlnit un păstor care i-a arătat prânzul ce îl pregătise. El îl invitase și pe Domnul la masa sa și era sigur că va veni. „Cum poți crede așa ceva? l-a întrebat Moise. Nimeni nu l-a văzut vreodată pe Dumnezeu și îți închipui că El va sta la masă cu tine?” Apoi, satisfăcut că și-a arătat marea sa înțelepciune, el și-a continuat drumul, lăsându-l pe bietul păstor foarte amărât. Deodată, el a simțit o mână invizibilă pălmuindu-i obrazul: era Dumnezeu care i-a dat o palmă: „Nechibzuitule, i-a spus El, de ce ai așternut îndoiala în inima acestui om? El își închipuia că voi veni să mănânc cu el și eram pregătit să o fac. Ia-o ca o lecție.” Asemenea acelui păstor care credea că Dumnezeu va prânzi cu el, dacă ne închipuim că putem invita soarele la masă, el va veni, ne va vorbi și ne va însoți întreaga zi. Veți spune că toate acestea sunt niște povești de adormit copiii...Este posibil. Există însă un adevăr de învățat alături de copii: ceea ce credem devine, într-un fel sau altul, o realitate."
il pensiero del giorno - Omraam Mikhaël Aïvanhov
Nessun commento:
Posta un commento