Fico sterile - commento di questo episodio evangelico / The barren Fig tree - commentary on this Gospel story / Figuier stérile - commentaire de cet épisode évangélique

I Vangeli riportano che un giorno, mentre camminava per una strada con i suoi discepoli, Gesù ebbe fame. Da lontano scorse una pianta di fichi… ma avvicinandosi, vide che l’albero aveva solo foglie, poiché non era ancora la stagione dei fichi. Ma Gesù, irritato, maledisse l'albero che, nello stesso istante, si seccò. Ovviamente, se si interpreta questo racconto alla lettera, c’è di che essere turbati: visto che non era la stagione dei fichi, perché mai Gesù se la prende così con quell’albero?
Per interpretare correttamente questo episodio, è necessario comprendere che attraverso quel fico, Gesù si rivolge a una categoria di uomini nei quali l'intelletto e il cuore sono improduttivi. Per l’essere umano non ci sono periodi, non ci sono stagioni; in qualunque momento egli deve essere in grado di dare dei frutti, vale a dire pensieri luminosi e sentimenti calorosi. Il Signore, infatti, può giungere in qualsiasi istante: Egli non attende un periodo particolare e non Si annuncia in anticipo. Nel momento in cui giunge, che sia estate o inverno, che sia giorno o notte, questo albero – che è l’uomo – deve poter dare dei frutti, altrimenti lo Spirito lo abbandona, e per lui quell'abbandono è una maledizione: egli si inaridisce e muore. Ecco perché l'uomo deve lavorare per essere sempre in grado di produrre dei frutti.

The Gospels recount that, one day, as Jesus was walking along a path with his disciples, he felt hungry. In the distance he saw a fig tree and, on coming closer, saw that the tree bore only leaves, as it was not yet the season for figs. But Jesus, annoyed, cursed this tree, which instantly withered. Obviously, if you take this account literally, it is disturbing: since it wasn’t the season for figs, why did Jesus blame the tree?
In order to interpret this episode correctly, you have to understand that Jesus is making use of the fig tree to address a certain category of people: those whose mind and heart are unproductive. With human beings there are no periods, no seasons; they have to be able to give fruits, that is to say, luminous thoughts and warm feelings, at any time. For the Lord can come at any moment; he does not wait for any particular period, and he does not give advance warning. Whenever he comes, be it summer or winter, daytime or night-time, the tree, that is, human beings, must be able to give fruit. Otherwise, the Spirit deserts them, and this is a curse for them: they wither and die. This is why they have to work to be able to produce fruit at all times.

Die Evangelien erzählen, dass Jesus eines Tages mit seinen Jüngern auf einem Weg ging und Hunger hatte. Von weitem entdeckte er einen Feigenbaum. Beim Näherkommen sah er, dass der Baum nur Blätter hatte, weil die Saison der Feigen noch nicht gekommen war. Aber Jesus verwünschte gereizt den Baum, der im selben Augenblick verdorrte. Wenn man diesen Bericht wörtlich nimmt, gibt es natürlich allen Grund zur Verwirrung: Warum geht Jesus so mit diesem Baum um, wo doch gar keine Feigensaison war?
Um dieses Ereignis richtig zu interpretieren, muss man verstehen, dass Jesus sich, durch diesen Feigenbaum, an eine Kategorie von Menschen wendet, deren Herz und Verstand unproduktiv sind. Für den Menschen gibt es keine spezielle Saison; er muss in jedem Augenblick fähig sein, Früchte, das heißt, lichtvolle Gedanken und warmherzige Gefühle zu produzieren. Denn der Herr kann in jedem Augenblick kommen, Er kündigt sich nicht vorher an und wartet auch nicht auf eine bestimmte Jahreszeit. Im Moment Seiner Ankunft, egal ob Sommer oder Winter, Tag oder Nacht, muss der Baum, der Mensch, fähig sein, Früchte zu tragen, sonst verlässt ihn der Geist und dieses Verlassenwerden ist eine Verwünschung für ihn, er trocknet aus und stirbt. Deshalb muss er arbeiten, um immer in der Lage zu sein, Früchte zu erzeugen.

Les Évangiles rapportent qu’un jour où Jésus marchait sur un chemin avec ses disciples, il eut faim. De loin, il aperçut un figuier… En s’approchant, il vit que l’arbre n’avait que des feuilles, car ce n’était pas encore la saison des figues. Mais, irrité, Jésus maudit cet arbre qui, à l’instant même, se dessécha. Évidemment, si on prend ce récit à la lettre il y a de quoi être troublé : puisque ce n’était pas la saison des figues, pourquoi Jésus s’en prend-il ainsi à cet arbre ?
Pour interpréter correctement cet épisode, il faut comprendre qu’à travers ce figuier, Jésus s’adresse à une catégorie d’hommes dont l’intellect et le cœur sont improductifs. Pour l’être humain il n’y a pas de périodes, pas de saisons ; à n’importe quel moment il doit être capable de donner des fruits, c’est-à-dire des pensées lumineuses et des sentiments chaleureux. Car le Seigneur peut venir à tout moment, Il n’attend pas telle ou telle période et Il ne s’annonce pas à l’avance. Au moment où Il vient, que ce soit l’été ou l’hiver, le jour ou la nuit, cet arbre qu’est l’homme doit pouvoir donner des fruits, sinon l’Esprit l’abandonne, et cet abandon est une malédiction pour lui : il se dessèche et meurt. C’est pourquoi il doit travailler pour être toujours capable de produire des fruits.

Os Evangelhos relatam que, um dia em que Jesus seguia por um caminho com os seus discípulos, teve fome. Apercebeu-se então de que havia uma figueira ao longe… Ao aproximar-se, viu que a árvore só tinha folhas, pois ainda não era a época dos figos. Mas, irritado, Jesus amaldiçoou aquela árvore, que, no mesmo instante, secou. Evidentemente, se tomarmos este relato à letra há razão para ficarmos perturbados: se não era a época dos figos, por que é que Jesus reage assim em relação àquela árvore.
Para interpretar corretamente este episódio, é preciso compreender que, através daquela figueira, Jesus se dirige a uma categoria de humanos cujo intelecto e cujo coração são improdutivos. Para o ser humano não existem períodos, não existem estações; em qualquer momento, ele deve ser capaz de dar frutos, isto é, pensamentos luminosos e sentimentos calorosos, pois o Senhor pode vir em qualquer momento, Ele não espera por este ou por aquele período e não se anuncia antecipadamente. No momento em que Ele vem, seja verão ou inverno, de dia ou de noite, a árvore que o homem é deve poder dar frutos, senão o Espírito abandona-o, e esse abandono é uma maldição para ele, que seca e morre. Por isso, ele deve trabalhar para ser sempre capaz de produzir frutos.

Los evangelistas relatan que un día que Jesús andaba por un camino con sus discípulos, tuvo hambre. De lejos, vislumbró una higuera… Acercándose, vio que el árbol solamente tenía hojas, ya que todavía no era la estación de los higos. Pero irritado, Jesús maldijo este árbol que, en el mismo instante, se secó. Evidentemente, si tomamos este relato al pie de la letra, podemos sentirnos turbados: si no era la estación de los higos, ¿por qué Jesús actúa de esta forma con este árbol?
Para interpretar correctamente este episodio, es preciso comprender que a través de la higuera, Jesús se dirige a una categoría de hombres cuyo intelecto y corazón son improductivos. Para el ser humano no hay períodos, no hay estaciones; en cualquier momento debe ser capaz de dar frutos, es decir, pensamientos luminosos y sentimientos cálidos. Porque el Señor puede venir en cualquier momento, no espera tal o cual período y no se anuncia con antelación. En el momento que llega, sea verano o invierno, de día o de noche, este árbol que es el hombre, debe poder dar frutos, si no el Espíritu lo abandona, y este abandono es una maldición para él: se seca y muere. Es por ello que debe trabajar para ser siempre capaz de producir frutos.

В Евангелиях говорится, что однажды Иисус, идя по дороге с учениками, захотел есть. Издалека он заметил смоковницу… Приблизившись, он увидел, что на дереве одни листья, так как для плодов был еще не сезон. Разгневавшись, Иисус проклял дерево, которое тут же засохло. Естественно, если воспринимать рассказ буквально, есть от чего прийти в смущение. Если для плодов был еще не сезон, почему Иисус так разгневался?
Для правильной интерпретации истории следует понять: через смоковницу Иисус обращается к целой категории людей, чей интеллект и сердце бесплодны. Времена года, периоды для человека не существуют: в любой момент он должен уметь дать плоды, то есть – светлые мысли и добрые чувства. Ведь Господь может прийти когда угодно: Он не ждет того или иного сезона и не объявляет о своем приходе заранее. Когда Бог приходит, будь то лето или зима, день или ночь, дерево, которым является человек, должно принести плоды. Иначе Дух покидает его, и это оказывается проклятием: оно высыхает и умирает. Вот почему человек должен работать, чтобы всегда иметь возможность приносить плоды.

Evangheliile povestesc că Iisus mergea într-o zi pe drum cu discipolii săi și i s-a făcut foame. A zărit de departe un smochin... Apropiindu-se, a văzut că pomul nu avea decât niște frunze, fiindcă nu era vremea smochinelor. Iritat, Iisus a blestemat acel pom, care se uscă pe loc. Dacă interpretăm această povestire ad literram, avem de ce să fim nedumeriți: de ce s-a comportat Iisus astfel cu acel pom, deși nu era anotimpul smochinelor?
Pentru a interpreta corect acest episod, trebuie să înțelegem că prin intermediul acestui smochin, Iisus se adresează unei categorii de oameni al căror intelect și inimă sunt neroditoare. Pentru ființa umană nu există perioade de timp, anotimpuri; ea trebuie să fie capabilă oricând să dea niște roade, adică niște gânduri luminoase și niște sentimente călduroase. Fiindcă Domnul poate veni oricând, El nu așteaptă o anumită dată și nu se anunță dinainte. În momentul în care vine, fie că este vară sau iarnă, zi sau noapte, acest pom care este omul trebuie să rodească, altminteri Spiritul îl părăsește, iar acest abandon constituie un blestem în cazul său: el se usucă și moare. De aceea el trebuie să lucreze pentru a fi mereu capabil să dea niște roade.

De Evangeliën vermelden dat op een dag toen Jezus met zijn volgelingen langs een weg wandelde, hij honger had. Van ver zag hij een vijgenboom... Dichterbij gekomen zag hij, dat de boom alleen bladeren had, want het was nog geen seizoen voor vijgen. Maar geprikkeld vervloekte Jezus de boom, die op datzelfde moment verdorde. Als je dit verhaal letterlijk neemt, is dit natuurlijk iets om van in de war te raken: als het geen vijgenseizoen was, waarom zou Jezus het dan op die boom hebben gemunt?
Om deze passage correct uit te leggen, moet je begrijpen dat via deze vijgenboom, Jezus zich wendt tot een categorie van mensen, van wie het intellect noch het hart iets voortbrengen. Voor de mens zijn er geen perioden, geen seizoenen; op ongeacht welk moment moet hij vruchten kunnen voortbrengen, dat wil zeggen heldere gedachten en warme gevoelens. Want de Heer kan ieder moment komen, Hij wacht niet op die of die periode en Hij kondigt Zijn komst niet te voren aan. Op het moment dat Hij komt, het zij 's zomers of 's winters, overdag of 's nachts, moet deze boom, die de mens is, in staat zijn vruchten af te werpen, zo niet dan verlaat de Geest hem, en dat verlaten is een vloek voor hem: hij verdort en sterft. Daarom moet hij werken om altijd vruchten te kunnen voortbrengen.

il pensiero del giorno - Omraam Mikhaël Aïvanhov